Climbing the Kili

Heejhoi, weer even een berichtje van mij :)
Alles sawa/oké hier!
Groot nieuws: de elektriciteitsmast is gemaakt! Ik neem m’n woorden terug (“reparatie zal wel op z’n Afrikaans gaan”), want de mechanici hebben – in vrij korte tijd – een nieuwe mast neergezet! Nice :)

Verder gaan de dingen in het centre z’n gangetje; eigenlijk niet zoveel bijzonders:
We zitten lekker in de luiers, helpen met eten, wassen, spelen met de kids, leggen ze op bed en knuffelen veel :)

Als een leuke onderbreking van de dagelijkse routine hadden we afgelopen woensdag een ‘dagtocht Kilimanjaro’ geboekt. Vroeg in de ochtend reed Juve (chauffeur van CNCC) ons naar de gate, waar we met onze gids Rogati begonnen aan de 7 uur durende wandel/klimtocht (17 km), naar de Maundi krater. (De top v/d Kili lag iets te hoog boven ons kunnen: daarvoor moet je minstens 6 dagen lopen).
Ik kan nu natuurlijk een heel dapper verhaal neerpennen, maar eerlijk is eerlijk: Mloesje heeft geen conditie (meer)! Pfff, wat was dat zwaar zeg! Maar – hier komt het dappere gedeelte – Ik heb het toch maar even gedaan! ;P
Ondanks dat het een tikkeltje koud/mistig/regenachtig weer was (maar ja, wat verwacht je anders in een REGENwoud ;P – gelukkig viel het niet met bakken uit de hemel) was het een erg mooie tocht.
Een prachtige jungle; voelde me echt een dagje ‘Jane’ ;)
Hoogtepunt was voor mij niet zozeer de krater, maar de aapjes die we onderweg zagen! Twee keer zijn we heel dichtbij geweest – stond ik op één meter van een boom, waar een nieuwsgierig en hongerig aapje heensprong (op ooghoogte!), om z’n vruchtje op te eten. Gewéldig! :D
Minder fijn was dat het pad waar we op liepen zwart zag van de mieren. “Pas op!” waarschuwde Rogati nog. Waarop ik zei: “Ik heb dichte schoenen, ze kunnen me niets!” Wist ik veel dat die krengen gewoon óver je dichte wandelschoenen, ónder je broekspijp door, helemaal naar bóven op je been (of hoger :S) klimmen, om vervolgens een partijtje te gaan bijten?! Grrrrr….

Maar goed… Aan het eind van de dag was ik bekaf – toch ook lichtelijk trots op mezelf – en heb ik geweldig genoten! :)
En we blijven genieten! We willen nu nog een maand in het centre werken (c.a. 14 juni vertrekken we uit Leto), maar mijn verhalen op de site worden waarschijnlijk steeds toeristischer.. Er staan namelijk nog een paar leuke activiteiten op de agenda: (hopelijk) een dagje olifanten spotten in Kenia, en een safari naar Lake Manyara, Ngorongoro Crater, en Serengeti Park! :)

Dat ik niet meer zoveel over het centre schrijf, betekent natuurlijk niet dat we niets meer doen :P het werk hier gaat gewoon door - maar het moet voor jullie ook een beetje leuk blijven om te lezen ;)

Ik heb trouwens nog wel een mooi verhaaltje om te delen:
Kreeg pas een mailtje doorgestuurd: Jesper, een jongen uit Zeeland (die ik zelf niet ken; een neefje van een collega van m’n vader – volg je ‘m nog?) vroeg voor z’n 9e verjaardag geen cadeautjes. Hij had geen verlanglijstje dit jaar..
Hij wilde alleen wel graag geld sparen voor ‘een weeshuis in Afrika’, waar hij van gehoord had… :) How sweet!
(Natuurlijk hebben de kindjes van het CNCC er samen met bibi Marloesie – en bibi Olga in NL – er even voor gezorgd dat Jesper in ieder geval een leuk persoonlijk fotocadeautje uit Tanzania kreeg!)

Nou, veel liefs weer,

Marloes