Feestje?! Wij zijn van de partY

Met 75 km/u manouvreert de motordriver ons behendig over de hobbelige, zanderige weg, tussen de stenen/rotsen en kuilen door. Een paar onnozele koeien en geiten stuiven uiteen. Ik zit achterop: zonder helm, haar in de wind, zon op m’n gezicht en genietend van de prachtige zonnebloemvelden die we passeren.
M’n dag kan eigenlijk al niet meer stuk.
De hele ochtend was drukbezet met dé happening waar hier al wéken naar uitgekeken werd: de inwijding van de nieuwe kapel in het centre. Maandenlang was er aan gebouwd, opnieuw verbouwd, maar nu hadden de nonnen dan toch eindelijk een eigen kerk! De oprichters, familie/vrienden, andere nonnen van de zusterorde, de priesters en de bisschop; van heinde en verre waren ze gekomen om deze belangrijke gebeurtenis bij te wonen. Niet alleen was het de (vuur)doop van het kerkje, ook enkele van ‘onze’ kindjes werden gedoopt. Compleet in 3-delig pak (inclusief té grote Italiaanse puntige lakschoenen) of als uiterst zoetsappige suikerspin. Ach, wat kan ik zeggen: het had wel wat; ondanks dat het een tikkeltje té was; de kids voelden zich waarschijnlijk erg mooi en speciaal :)

Na de ceremonie waren er nog wat speeches en een tour door het centre, die gevolgd zou worden door een gezamenlijke lunch. Hoe die smaakte kan ik helaas niet zeggen, want op dat moment zat ik achterop de ‘piki-piki’ op weg naar de gebeurtenis waarvan wíj in geen weken hadden durven dromen:
Een grote Maasai Party, waar ruim 1500 Maasai (en YES! Eindelijk dan ook de mannen! ;P) bij elkaar kwamen, om te springen, dansen, zingen en te feesten. En guess who were invited?! :P Whiieeee! The Mzungu’s!

Aangekomen in Rombo-town ontmoeten we Dennis (onze vriend en guide), en wachten we op de auto die Anastasia (onze Maasai-gastvrouw) geregeld had. En tsja, daar ging het al mis: de chauffeur was niet op komen dagen, dus moest Anastasia terplekke iets anders regelen.
Er was ons beloofd om even bij de Maasai te zijn; vervolgens zo’n 10 km daarvandaan 300 olifanten de weg over te zien steken, en dan terug naar het feest te gaan. Het liep een beetje anders, maar dat wisten we toen nog niet… Met ruim 10 andere mensen rijden we uiteindelijk in een dalla-dalla busje naar ‘the place to be’.

Met rode wangen van opwinding (je krijgt nu eenmaal niet dagelijks de kans een paar van die knappe Maasai-warriors te spotten ;P) loop ik het feestterrein op: een uitgestrekte savanne met hier en daar een boom en hutje, en achterin een grote feesttent. Ik stap met m’n open sandaal midden in een koeienvlaai, maar ach, dat kan de pret niet drukken. Overal waar ik maar kijken kan springen de felle kleuren – net als de Maasai zelf overigens – in het oog! Al vanuit de verte horen we het ‘ge-hum-pa-paa’ van lage stemmen en doffe dreunen op de grond. Een grote groep prachtig versierde mannen – met geverfde gezichten, lange haren, en stok in de hand – danst (lees: springt) er op los. Af en toe steekt er een hoofd boven de Maasai-massa uit. (Ik dacht dat degene die het hoogst kon springen meer respect kreeg o.i.d., maar dat is niet zo. Het springen is gewoon hún dansstijl. En dat houden ze werkelijk úrenlang achter elkaar vol!)

Een paar meter verderop staat een andere groep; mannen aan de buitenkant – iemand blaast op een hoorn gevuld met melk, waardoor je een heel lage toon hoort – een aantal vrouwen staat binnen in de cirkel. Hun sierraden swingen mee op het ritme van de muziek, terwijl de mannen voor de bas zorgen, en met hun stokken op de rode grond tikken. Drie paar handen trekken me de cirkel in, en daar sta ik dan: met een big smile en klungelige schouders probeer ik de bewegingen van de vrouwen te imiteren – die natuurlijk in een deuk liggen omdat ik er weer eens niks van bak. De mannen springer hoger en hoger, en ook mijn hart maakt een sprongetje... Wauw!
Wat ben ik een geluksvogel, dat ik dit ‘zomaar’ even mee mag maken!
Een beetje schuchter zijn ze wel voor de camera: in de lens kijken doen de Maasai niet graag. Ik zet een klein charme-offensief in, en weet zo toch een paar mannen te strikken voor een picha/picture ;P

Na een handvol rijst en een stuk geitenvlees (oooh, zaaaaalig, eindelijk weer eens een hapje vlees!), ontmoeten we de nieuwverkozen district-chief. Ter ere van zijn benoeming geeft hij dit ‘feestje’. Samen met zijn hulp-chef en familie poseert hij voor diverse camera’s, en natuurlijk mogen wij als VIPs er ook even bij.
Echt veel tijd om ‘eens gezellig te babbelen’ hebben we helaas niet, want om de olifanten te zien oversteken moeten we op tijd weer het busje in.
Iedereen zit, maar… het busje blijft staan. Na drie kwartier van onderhandelingen en gepraat in het Swahili, komt het voertuig eindelijk in beweging.
De kleuren in het landschap vervagen, terwijl de zon zachtjes achter het silhouet van de Kili verdwijnt. Het is 18.30u. Met de zon verdwijnt ook mijn hoop op olifanten…
Op een stuk of 35 bavianen, 15 andere kleine aapjes en wat vogels na, hebben we geen animal gezien. Dennis liet ons tactisch weten dat er ‘kleine problemen’ waren. Stilletjes rijden we over de donkere weg.. Weer aangekomen in Rombo-town blijkt dat er nogal wat miscommunicatie is geweest tussen Anastasia, de driver en de andere passagiers. Iedereen is gefrustreerd. En er werd verwacht dat de mzungu’s wel even zouden opdraaien voor het totale kostenplaatje. Maar dat was niet geheel volgens afspraak… Na een vervelend en zinloos uurtje ‘onderhandelen’, stappen we uiteindelijk weer achterop de piki-piki.

Ondanks het iets minder leuke einde van de dag, krijg ik de lach niet van m’n gezicht, de glinstering niet uit m’n ogen. Wat was het een gave dag geweest! Wat een once-in-my-life-time-experience!
Ik voel me een ware wereldreiziger, een bevoorrecht mens…
Oké, en een beetje toeristisch, maar dat mag ;P

En wat betreft die olifanten… Morgen vertrekken we voor 5 dagen op safari!
Wie weet wat ik daar nog allemaal ga zien! Ik laat me verrassen!

Groetjes, kwaherie!

Marloes