Met andere ogen
Door: Marloes
Blijf op de hoogte en volg Marloes
03 Juli 2012 | Kenia, Nairobi
Ik gleed als een meeuw door de wolken
Ik cirkelde boven de stad
Ik luisterde naar de verhalen
En schetste het beeld dat ik had
Maar toen ik vaste grond onder mijn voeten kreeg
En de realiteit voor me zag
Zag ik Afrika met andere ogen
Ik zag de vruchtbaarste grond van de aarde
Grenzend aan armoe en vuil
Ik zag naast de groene de droogste valleien
Ik hoorde gelach en gehuil
Op een continent waar elk ogenblik
De verschillen zo duidelijk zijn
Zag ik Afrika … met andere ogen
Geraakt en dichtbij
Verbaasd en bewogen
In de ogen van mij
Het beeld dat ik had was vertekend
Door het leed dat ik zag achterhaald
Welvaart lijkt zo vanzelfsprekend
Voor een mens die in hebzucht verdwaalt
Ik zag jongen mensen met een toekomstbeeld
Dat besmet was met ziekte en pijn
Ik zag Afrika … met andere ogen
Geraakt en dichtbij
Verbaasd en bewogen
In de ogen van mij
Afrika
*Met andere ogen © De Kast
- - - - - - - - - - - - - - -
Na zondag ruim 15 uur (!!!) in een bus te hebben gezeten (warm, plakkerig, dicht-op-elkaar, plassen in de bosjes naast 5 andere Afrikaanse vrouwen - dat soort toestanden) – ben ik veilig in Nairobi aangekomen.
Wat een andere wereld is dat ineens zeg! Het is niet te vergelijken met Dar es Salaam (wat toch ook een vrij grote stad is, maar waar alles nog veel ‘simpeler’ is).
Door een mist van smog rijden we door een (op het oog) westerse wereldstad, met als enig verschil: alles zwart! ;) Oversteken is levensgevaarlijk: de verkeerslichten staan er om gezien te worden, niet om ‘te gehoorzamen’. Wil je hier van de één naar de andere kant v/d weg, moet je vooral snel (en een tikkeltje brutaal) zijn. Niets voor mij!
Helemaal bovenop de Kenyata-tower – op het helicopter platform – hadden we een prachtig zicht over de stad. Met in de verte Kibera: de grootste sloppenwijk van Afrika!
Vandaag hebben we met twee lokale gidsen een tour door Kibera slums gemaakt…
Met een walm in m’n neus die je zelfs niet in een NL dixie aantreft, lopen we – langs een ranzig stroompje dat een soort riool moet voorstellen – over het slipperige afval (dat werkelijk óveral ligt) door de smalle steegjes (als je het zo kunt noemen), langs de krotten.
Binnen 4 km2 wonen zo’n 1 miljoen mensen… Onvoorstelbaar!
Onze guides brachten ons langs een aantal projecten:
- Een HIV+ vrouwengroep: 20 weduwen proberen – ondanks hun ziekte – een voorbeeld voor de community te zijn. Ze laten met hun verkoop van zelfgemaakte sierraden/tassen en een kapsalon zien, dat ook met aids te leven is, en dat je nog steeds kunt ontwikkelen.
- Een ‘bone-workshop’: van koeien/kamelen/geitenbotten worden (na een heel proces, erg interessant om te zien) uiteindelijk sierraden gemaakt. Een goede manier om zoveel mogelijk van een dier te benutten en kansen te creëren voor werknemers!
- Een primary/nursery-school: Drie leerkrachten runnen (vrijwillig!) een schooltje met 80 kids uit de slums, in de leeftijd van +2 tot ongeveer 9 jaar. Deze leerkrachten betalen zelf de huur voor het gebouwtje, en geven de kinderen gratis les (en als ze er geld voor hebben ook wat te eten). De drie vrouwen moeten ná schooltijd werken in hun ‘zaakje’ (verkoop van wat groente/fruit), om zo in hun levensonderhoud/inkomen te voorzien. Wat heb ik een respect voor deze geweldige juffen!
We werden enorm leuk verwelkomd door de kids, met een staande ovatie en een prachtig repertoire van een aantal liedjes. Door een donatie van een gulle Zweedse, hebben de kinderen sinds een aantal maanden (bijna) allemaal een plastic stoeltje om op te zitten, een schriftje/pen, en een schooluniform! Het is erg lastig om met zo’n minimum aan materiaal en een kleine ruimte zoveel verschillende groepen les te geven; maar zo op het eerste gezicht doen de juffen het erg goed!
Met hun grote hart voor de (kansloze) kinderen, een supersterk geloof en hoop voor de toekomst, benijd ik deze vrouwen; zo zouden er meer leerkrachten mogen zijn!
Met een giga brok in m’n keel kijk ik nog een laatste keer – vanaf de treinrails – naar de golfplaten daken, de rotzooi, en het dagelijkse leven van de vele mensen die het zoooveel slechter getroffen hebben dan ik…
Beseffende dat er binnenkort weer een moment komt dat ik mopper of chagrijnig ben, hebberig, of ontevreden. Dat ik niet kan kiezen welke maaltijd ik eens klaar zal maken, en of ik yoghurt of ijs als toetje zal nemen…
En daar schaam ik me nu al voor…
‘Met andere ogen’ bid ik dat mijn blik niet te snel verwestert…
Dat onze ogen open zullen blijven!
En onze harten bewogen…
Ik cirkelde boven de stad
Ik luisterde naar de verhalen
En schetste het beeld dat ik had
Maar toen ik vaste grond onder mijn voeten kreeg
En de realiteit voor me zag
Zag ik Afrika met andere ogen
Ik zag de vruchtbaarste grond van de aarde
Grenzend aan armoe en vuil
Ik zag naast de groene de droogste valleien
Ik hoorde gelach en gehuil
Op een continent waar elk ogenblik
De verschillen zo duidelijk zijn
Zag ik Afrika … met andere ogen
Geraakt en dichtbij
Verbaasd en bewogen
In de ogen van mij
Het beeld dat ik had was vertekend
Door het leed dat ik zag achterhaald
Welvaart lijkt zo vanzelfsprekend
Voor een mens die in hebzucht verdwaalt
Ik zag jongen mensen met een toekomstbeeld
Dat besmet was met ziekte en pijn
Ik zag Afrika … met andere ogen
Geraakt en dichtbij
Verbaasd en bewogen
In de ogen van mij
Afrika
*Met andere ogen © De Kast
- - - - - - - - - - - - - - -
Na zondag ruim 15 uur (!!!) in een bus te hebben gezeten (warm, plakkerig, dicht-op-elkaar, plassen in de bosjes naast 5 andere Afrikaanse vrouwen - dat soort toestanden) – ben ik veilig in Nairobi aangekomen.
Wat een andere wereld is dat ineens zeg! Het is niet te vergelijken met Dar es Salaam (wat toch ook een vrij grote stad is, maar waar alles nog veel ‘simpeler’ is).
Door een mist van smog rijden we door een (op het oog) westerse wereldstad, met als enig verschil: alles zwart! ;) Oversteken is levensgevaarlijk: de verkeerslichten staan er om gezien te worden, niet om ‘te gehoorzamen’. Wil je hier van de één naar de andere kant v/d weg, moet je vooral snel (en een tikkeltje brutaal) zijn. Niets voor mij!
Helemaal bovenop de Kenyata-tower – op het helicopter platform – hadden we een prachtig zicht over de stad. Met in de verte Kibera: de grootste sloppenwijk van Afrika!
Vandaag hebben we met twee lokale gidsen een tour door Kibera slums gemaakt…
Met een walm in m’n neus die je zelfs niet in een NL dixie aantreft, lopen we – langs een ranzig stroompje dat een soort riool moet voorstellen – over het slipperige afval (dat werkelijk óveral ligt) door de smalle steegjes (als je het zo kunt noemen), langs de krotten.
Binnen 4 km2 wonen zo’n 1 miljoen mensen… Onvoorstelbaar!
Onze guides brachten ons langs een aantal projecten:
- Een HIV+ vrouwengroep: 20 weduwen proberen – ondanks hun ziekte – een voorbeeld voor de community te zijn. Ze laten met hun verkoop van zelfgemaakte sierraden/tassen en een kapsalon zien, dat ook met aids te leven is, en dat je nog steeds kunt ontwikkelen.
- Een ‘bone-workshop’: van koeien/kamelen/geitenbotten worden (na een heel proces, erg interessant om te zien) uiteindelijk sierraden gemaakt. Een goede manier om zoveel mogelijk van een dier te benutten en kansen te creëren voor werknemers!
- Een primary/nursery-school: Drie leerkrachten runnen (vrijwillig!) een schooltje met 80 kids uit de slums, in de leeftijd van +2 tot ongeveer 9 jaar. Deze leerkrachten betalen zelf de huur voor het gebouwtje, en geven de kinderen gratis les (en als ze er geld voor hebben ook wat te eten). De drie vrouwen moeten ná schooltijd werken in hun ‘zaakje’ (verkoop van wat groente/fruit), om zo in hun levensonderhoud/inkomen te voorzien. Wat heb ik een respect voor deze geweldige juffen!
We werden enorm leuk verwelkomd door de kids, met een staande ovatie en een prachtig repertoire van een aantal liedjes. Door een donatie van een gulle Zweedse, hebben de kinderen sinds een aantal maanden (bijna) allemaal een plastic stoeltje om op te zitten, een schriftje/pen, en een schooluniform! Het is erg lastig om met zo’n minimum aan materiaal en een kleine ruimte zoveel verschillende groepen les te geven; maar zo op het eerste gezicht doen de juffen het erg goed!
Met hun grote hart voor de (kansloze) kinderen, een supersterk geloof en hoop voor de toekomst, benijd ik deze vrouwen; zo zouden er meer leerkrachten mogen zijn!
Met een giga brok in m’n keel kijk ik nog een laatste keer – vanaf de treinrails – naar de golfplaten daken, de rotzooi, en het dagelijkse leven van de vele mensen die het zoooveel slechter getroffen hebben dan ik…
Beseffende dat er binnenkort weer een moment komt dat ik mopper of chagrijnig ben, hebberig, of ontevreden. Dat ik niet kan kiezen welke maaltijd ik eens klaar zal maken, en of ik yoghurt of ijs als toetje zal nemen…
En daar schaam ik me nu al voor…
‘Met andere ogen’ bid ik dat mijn blik niet te snel verwestert…
Dat onze ogen open zullen blijven!
En onze harten bewogen…
-
03 Juli 2012 - 18:04
Pa En Ma:
Ja Marloes,
Ook dit is iets wat je niet snel zult vergeten..... Uit de verhalen die we zojuist op skype hadden blijkt ook wel dat dit veel indruk heeft gemaakt....
Morgen nog een dagje in Nairobi en dan hopen we je vrijdag in Brussel te verwelkomen! Goede reis en tot gauw...
xxx liefs Pa en Ma
-
03 Juli 2012 - 18:08
Corrie:
O,Marloes,Wat een schrijnende tegenstellingen op deze aarde.
Door God gemaakt om goed en vreedzaam te leven ,de mens naar Zijn beeld..Hoever zijn we het paadje kwijt,ik voel alshetware jouw brok ook in mijn keel..en toch;we moeten ons niet laten verlammen door deze beelden en door verkeerd uitgegeven geld.Sommige mensen noemen dat een druppel op een gloeiende plaat,maar het is wel een druppel en het moet meer worden.Als je bedenkt dat we roepen tot die Ene God,zijn we ook verplicht om te doen wat we kunnen,en minder ''piepen '' in deze rijke wereld.Goed dat je geweest bent,gezien hebt met eigen ogen,Houd ons wakker Marloesie,dikke knuffel en mooie tekst van "de Kast''EN BlIJF OOK GENIETEN,tot gauw -
03 Juli 2012 - 18:28
Corrie Van Den Berg:
Marloes, ik heb genoten van al je foto's en verslagen. Wat heb je veel gezien en meegemaakt. Je zult het niet snel vergeten, al die indrukken. Ik wens je een rustige terugreis toe en een veilige landing! Groeten, Corrie -
03 Juli 2012 - 18:39
Olga:
lieve Marloes, met tranen in mijn ogen lees ik het gedicht en je verslag. je bent gewoon een geweldig mens en ik ben blij dat je bij ons in het CNCC vrijwilliger bent geweest. Ik hoop dat we contact houden, safari njema en ook hier in het Nederlandse zijn mensen als jij hard nodig, tot ziens en liefs van ons beiden -
03 Juli 2012 - 19:24
Hendriek Filius:
Beste Marloes,
Wat een belevenissen daar in het Afrikaanse, je zult vele goede en mooie herinneringen meebrengen naar huis, maar ik begrijp dat de volgende uitdaging ook weer in Afrika is.Hopelijk krijg je even tijd om op adem te komen.Wij hebben erg genoten van de mooie verhalen die je schreef, we hebben het gevoel een beetje met jou mee gereisd te hebben en we hebben grote bewondering voor het geen je gedaan hebt voor de kinderen en de mensen daar. Een goede thuis-reis gewenst van Hendriek en Ko Filius -
03 Juli 2012 - 19:45
J.:
Mooi gezegd Loes! Daar hou ik je vast nog eens aan, als dat mag. -
03 Juli 2012 - 20:19
Maaike:
Marloes, wat een schokkend verhaal, dit maakt indruk. en dat is ook goed.
Als je dit met eigen ogen ziet, dat vergeet je nooit meer. Goed dat je dit met ons deelt, met de foto's erbij.
En dan laat je dit achter met een brok in je keel, hoe kan het anders....
Sterkte Marloes, en kom veilig weer terug! -
04 Juli 2012 - 07:28
Tabitha:
Poef...hele andere plaatjes dan e vorige verhaal. Heel heftig zeg. Zo worden de woorden van de kast werkelijkheid voor je :-) -
15 Juli 2012 - 11:58
Olga:
Hai Marloes, Fijn dat je weer geland bent, misschien nog niet helemaal met je geest, maar dan toch lichamelijk gezond en wel.
Hoop dat je nog tijd kunt vinden om een keertje even aan te wippen, maar we snappen het echt als het er niet van komt. We weten uit ervaring hoe je weer wordt opgeslokt door het hectische Ned. leven. Maar........karibu sana dat weet je, we zijn wel benieuwd naar je laatste verhalen van het centrum, dag dag liefs van ons beiden, Olga
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
