De Witte Maasai

Zaterdagavond om 22.00 uur zou ik volgens m’n planning lekker in bed liggen, om uitgerust naar de Maasai te gaan de volgende dag. In plaats van bovenstaande, was ik echter druk bezig om alle kinderen uit hun bedden te halen, op het grasveld in het midden van het centrum te leggen, met een dekentje te bedekken, en de kleintjes te sussen, troosten en knuffelen. Dit alles in het pikkedonker, met (enkele hysterische) nonnen om ons heen, volledig in paniek, en niemand die ons kon zeggen wat er nou werkelijk aan de hand was… Na 20 minuten trof ik eindelijk een (soort van) Engels-sprekende (kalme) zuster, die me de plek des onheils liet zien: een elektriciteitsmast was ingestort vlak naast onze generator. Met een grote flits en knal had het voor kortsluiting in het hele CNCC gezorgd, en om de een of andere reden (ik ben niet zo technisch) was het volgens de nonnen levensgevaarlijk om de kinderen in hun bed te laten liggen… Dus de hele bups naar buiten (gelukkig regende het niet!). De zusters die in de eerste minuten niets anders deden dan gillen, konden na een paar uur al weer wat beter relativeren, en haalden zelfs hun fototoestel tevoorschijn om een paar picha’s te maken van deze (CNCC-historische) gebeurtenis. Van 22.00 uur tot 01.15 uur hebben we daar gelegen/gezeten, tot de meeste kinderen buiten in slaap waren gevallen, en de nonnen eromheen zaten/lagen. Er was ons verteld dat er technici onderweg waren, en dat we daarop moesten wachten (maar ja, op z’n Afrikaans? Hoe lang duurt dat?) We hadden er geen flauw benul van – informatie en communicatie is nog steeds schaars hier – en bij gebrek aan dekentjes op het koude gras, heb ik toch even m’n bed opgezocht (ik zag het gevaar van ín huis zijn niet zo erg, en ik zou waarschijnlijk ‘toch niet slapen’, maar dan kon ik iig eventjes liggen)…
Rond 02.15 uur werd ik gewekt door een zuster. Daniel die buiten op een stoel ‘de wacht zou houden’ was ook in slaap gevallen! De technici waren al geweest en de kinderen lagen allemaal al weer in hun bed! (Dit alles is in een klein uurtje gebeurd, en we hebben er dus gewoon dwars doorheen geslapen!) Alles was sawa/oké nu, en de Maasai tour kon doorgaan :).
Of we nog wel eventjes om 06.00 uur met de nonnen mee naar de mis wilden gaan, want ze hadden geen chauffeur! Slik! Tuuuurlijk!
In de vroege schemering reed Daniel (leek me verstandiger ;P) ons in de jeep naar de kerk. Op het moment dat we het (overvolle – ondanks het tijdstip) gebouw instapten – waar het elektrische orgel het inmiddels o-zo-bekende (en valse) deuntje speelde – had ik nog eventjes de hoop dat ik halverwege naar buiten kon sneaken, en in de bak van de jeep kon gaan liggen. De nonnen waren de kerk al ingesneld, dus wij kozen tactisch een plekje achterin. Escape-plan mislukte: na een paar minuten nam de ‘koster’ ons heel vriendelijk bij de hand, en leidde ons naar de zusters, helemaal vóóraan, op vier meter afstand van de priester! Zucht… Van 06.30 uur tot 08.45 uur in de (oncomfortabele) kerkbanken gezeten…

Om 10.00 uur kwam Dennis – een perfect Engels sprekende Keniaan – ons ophalen om te voet naar de Maasai in Rombo (Kenya) te gaan. Na vijf minuten hadden we onze eerste stop: een biertje in de lokale pub (die officieel dicht was, maar amicaal open ging om ons het donkerbruine spul te laten proeven). Tsja, nou ben ik al niet zo’n enorme bier-fan, maar zeker in de ochtend was het een zware opgave voor me om Dennis zijn lievelingsbier te proeven en lekker te vinden. Gelukkig ben ik heel goed in delen ;). Na een mooie wandeling van c.a. een half uurtje (ondertussen het giftige sap van de Euphobia-tree en de doorns van de ‘wait-a-minute-bush’ ontwijkend), kwamen we aan bij het huis van de Maasai-gastvrouw, waar we met traditioneel gedans en gezang (lees: gegil) ontvangen werden. Mijn eerste reactie was een beetje verward (het huis/boerderijtje zag er namelijk vrij ‘modern’ uit: het was gebouwd van steen, redelijk groot, er stonden meubels; kortom: het was niet te vergelijken met het dorp dat we tijdens onze eerste wandeling hadden gezien, met de huisjes van poep en stro). En ik dacht dat we hier te gast waren bij een traditionele Maasai-familie! Terwijl wij op de bank (met uitzicht op een afbeelding v/d priester) mochten plaatsnemen om met Dennis te babbelen, gingen de vrouwen druk verder om onze lunch te bereiden. De woonkamer zag zwart van de bijen (er was een groot nest naast de deur), maar de Maasai-mannen waren nergens te bekennen! (en ik had stiekem gehoopt dat het dáár zwart van zag ;P)
Met een hoop gezoem en gekriebel om ons heen – als je al geen fobie had zou je ‘m krijgen, en kon je direct oefenen om je er over heen te zetten – wachtten we vol spanning op wat ons te wachten stond. We gingen eerst gezellig aan de thee, die wit zag van de geitenmelk! Nou drink ik de laatste maanden wel vaker thee met een drupje (koeien)melk, maar dit was zelfs voor mijn smaakpapillen te veel van het goede! Met mijn adem in – dichte neus – nam ik zoveel mogelijk slokken, om vervolgens (subtiel lucht happend) alleen de laatste slok te proeven. Het weigeren of afwijzen van hetgeen je voorgeschoteld krijgt is ‘not done’ in Africa (je moet dus ook werkelijk álles eten!), anders beledig je de gastvrouw. Die op haar beurt álles uit de kast haalt om haar gasten te pleasen. Op het moment dat ik eindelijk mijn thee naar binnen gegoten had, werd – voordat ik het wist – de grote mok vrolijk nóg eens volgeschonken! Zucht! Gelukkig nam de uitgebreide lunch de nare smaak volledig weg.. Een grote tafel met allerlei lekkers: geitenvlees!( als ‘Afrikaanse vegetariër’ heb ik toch dapper 4 stukjes gegeten), gekookte bananen, bonen, kool, wortel, rijst, pannenkoekjes, peer, avocado en watermeloen.
Na deze overvloedige maaltijd werd ik door de vrouwen meegenomen naar een achterkamertje, en omgetoverd tot een ware witte Maasai :)! Al dansend – ik bakte natuurlijk niets van de typische schouder/spring bewegingen van de Maasai – werd ik ‘gepresenteerd’ aan de mannen (helaas waren dit enkel Dennis en Daniel :P De Maasai-mannen waren ‘out’, en zouden pas ’s avonds terugkeren). De kinderen lagen in een deuk toen ze me zagen, en samen met de vrouwen had ik de grootste lol! Met elke stap die ik zette dacht ik dat mijn oorlellen zouden scheuren onder het gewicht van de oorbellen/kettingen die eraan gehangen waren, maar trots als een pauw paradeerde ik door de woonkamer! Na een paar minuten werden de rollen omgedraaid, en kon ik Daniel uitlachen – eh, toelachen – om zijn kleurige verschijning als Maasai-warrior! :)
Met een ‘romantisch’ regenbuitje als decor :S, speelden we geloof ik een soort Maasai-wedding na; inclusief de tocht naar de ‘bruidssuite’ (een originele Maasai-hut; van klei en stro), de feestdans, groepsfoto en… ‘taart’ aansnijden! Ook deze keer had ik weer een cake gebakken als ‘bedankje voor de gastvrijheid’, maar de gastvrouw stónd er op dat we hem deelden (wat betekende dat de mzungu’s elkaar als eerste moesten voeren)… Gelukkig snapte ik nu het concept ‘delen’ wat beter, maar had ik meer issues met het netjes doorslikken van een te groot stuk (droge) cake terwijl er een grap werd gemaakt… Enfin, de lichte ‘verwarring/teleurstelling’ die ik bij aankomst had gevoeld, had plaats gemaakt voor een gigantische blijdschap, dankbaarheid, en ‘once-in-a-lifetime-experience’! :)

Anastasia (onze gastvrouw) vertelde dat dit haar huis is, en dat haar Maasai-vriendinnen/buren naar hier gekomen waren voor deze speciale gelegenheid. Samen hebben deze vrouwen een groep opgericht, om meisjes te ‘redden’ die gevlucht zijn vanwege vrouwenbesnijdenis. Ze hebben al zes meisjes onder hun hoede genomen! Female Genital Mutilation (vrouwenverminking) komt in Kenya (en Tanzania) helaas toch nog redelijk veel voor onder traditionele families (in de meest gruwelijke vormen!), en is erg lastig te bestrijden. Toch proberen Anastasia en de vrouwen door middel van ‘cultural education’ de meisjes hun ‘Maasai-roots’ mee te geven, maar ze ook te onderwijzen over de rechten als mens/vrouw, en op deze manier (samen met de toekomstige generatie) te vechten tegen de gruwel van vrouwenbesnijdenis. De groep bekostigt dit alles d.m.v. kleinschalige projectjes die ze onderneemt; zoals geiten- en bijen houden, sierraden verkopen, en een enkele keer Hollanders/Duitsers een kijkje in hun leven te geven. Anastasia vertelde trots dat ze zelfs een bankaccount hebben geopend!
Wat heb ik een respect voor deze vrouwen! En wat doen ze (in het klein) toch iets geweldig groots!
Natuurlijk ben ik bekend met de druppel op de gloeiende plaat, maar als druppels een gezicht krijgen, wordt het een persoonlijke kwestie. Daarom vermeld ik in dit berichtje toch even het banknummer van Anastasia, voor het geval dat enkele vrouwen (of mannen natuurlijk!) deze kanjers willen ondersteunen; met iets wat in onze ogen ‘klein’ is, maar hier enorm groot! :) -->
account title: KCB1118610565, t.n.v. Anastasia Mashindana, Kenyan Commercial Bank.

Aan het eind van deze geweldige dag liepen de vrouwen nog een eindje met ons mee richting het centre. Terwijl we zonnebloemvelden en rollebollende mestkevers passeerden, legde Anastasia in gebrekkig Engels uit dat haar naam ‘happy’ betekent, en dat ze echt happy was dat wij hen hadden bezocht! Bij het horen van de naam ‘Bakker’ moest ze wel even lachen: “Yes, you have baked a very nice cake!”

Met een big smile op m’n gezicht viel ik die nacht in slaap…
Bakkertje was happy too ;)

Kwaheri!
Maasai-Mloesie

PS: Door het voorval van afgelopen zaterdagnacht is het gedaan met de luxe. De elektriciteitsmast is helemaal naar de maan en kan niet gerepareerd worden. Waarschijnlijk gaan wij het niet meer meemaken dat er (al dan niet?) een nieuwe wordt geplaatst…
Ik mag in m’n handjes knijpen dat de generator nog werkt, en – heel af en toe – eventjes aangezet wordt voor de grootste nood (en ik dus toch nog een berichtje kan plaatsen, en ‘in touch’ kan blijven met de NL buitenwereld ;P).