Pasaka

Zondagmorgen ging om 6.00 u de wekker, en stond ik 15 minuten later bij de kindjes voor het (Paas)ochtendritueel: tandenpoetsen, wassen, pak/jurk aan en ontbijten: chai latte (thee met melk), en dan eigenlijk vooral veel latte, met een soort van oliebol. Toen ik na twee uur richting ‘huis’ ging – waar Daniel inmiddels ook wakker was – hees ik mezelf in een echte Tanzaniaanse jurk, en genoot ik van mijn ontbijtje: zelfgebakken (wit)brood en chai. Toen we om 9.00 uur allebei klaar waren om naar de kerk te gaan (we vertrekken meestal 9.30 uur), hoorden we eventjes het ronken van een motor. Daniel zei nog voor de gein: “Ze zullen toch niet zonder ons vertrokken zijn?!” Toen we om half tien toch maar even polshoogte gingen nemen in het (verdacht stille) centrum, bleek dat ze ons straal vergeten waren, en eerder waren vertrokken! Stonden we dan… Maar, geen nood: sister Rita gaf ons de sleutels van de jeep – een werknemer van het centrum zou meegaan om de weg te wijzen/ons te begeleiden – en we mochten zelf naar de kerk rijden! Natuurlijk moet ik me als vrouw een beetje onderschikken aan de man; dus reed Daniel de heenweg – vet stoer, hobbel de bobbel, links op de weg – naar de ‘kerk’. Dit bleek niet de kerk te zijn die wij in gedachten hadden: we kwamen op een open plek buiten, er stonden banken waar een aantal (vooral volwassen) mensen op zat, en vooraan een soort afdakje/hutje waar de priester onder stond. Toch zagen we (eigenlijk vrijwel alleen) ‘onze’ kinderen en de nonnen er tussen zitten – we herkenden de priester; dus we zaten goed…
Direct werd er al plaats gemaakt voor de mzungu’s, en stonden oudere mensen voor ons op om ons een stoel aan te bieden. Lief, maar wat voel ik me dan bezwaard… Na een poosje ‘geinteresseerd’ geluisterd te hebben naar verhaal waar we geen woord van verstaan, hebben we ons iets meer gericht op het ‘subtiel foto’s maken’. Het was weer een mooi gezicht, ook het koor zong een paar prachtige/vrolijke liederen. Op een gegeven moment kwamen ‘onze’ kinderen naar voren, en kregen ze zakken met rijst, bonen, en wat vlees o.i.d. aangereikt. Na de mis hebben we nog even met de priester gepraat (en de sheriff/baas van het dorp), die ons uitlegde dat de volwassenen-mis altijd op deze plek buiten is, en dat de weeskinderen er nu bij waren om paasgeschenken van een aantal mensen uit de gemeente in ontvangst te nemen. De priester nodigde ons ook uit om op 2e Paasdag – samen met een aantal sisters – bij hem te komen dineren! Leuk!
Op de terugweg wilde ik – hoe kan het ook anders – toch eventjes laten zien dat deze bibi niet de flauwste is, en klom ik (nu met wat kindertjes op de achterbank) achter het stuur van de jeep! Was zooo gaaf! Is echt heel anders rijden; ik genoot ervan! En we zijn nog veilig aangekomen ook! :)
’s Middags wachtte ons een andere taak: 51 eieren koken/kleuren! Was nog een heel werkje, maar… het resultaat was best grappig! Ik had met de sisters geregeld dat we de eieren konden verstoppen, en dat ik (met translation) een goede - en georganiseerde uitleg van het spel kon geven. En… het was zooo leuk! Echt een topper! Het verliep helemaal zoals ik had gehoopt: geen gehuil, geen gedoe, alleen maar vrolijke eier- en kindergezichtjes!
Iedereen vond het een prachtspel, en was EGGstremely happy met z’n ei! :)

Gistermorgen bleek dat iedereen weer in jurkje/pak gekleed was: Jazeker, ook op 2e Paasdag gaan we naar de kerk! Dus wij onszelf ook weer ins ons ‘goede goed’ gehesen, en nog even de vertrektijd gedubbelcheckt ;P Om 9.00 uur stapten we met 46 kinderen en 11 volwassenen in een 12-persoons-busje, en reden we wel naar het – ons inmiddels bekende – kerkgebouw… Om daar vervolgens ’s avonds weer heen te rijden: de priester woont ernaast! Helemaal snappen doe ik het nog niet, want met wie hij nu allemaal in dat grote huis woont? Was nogal dom van me om te vragen aan de sisters of ie getrouwd is: ik kreeg een rare frons te zien ;P Logisch… hmm… Maar goed, van een ‘intiem etentje’ met the priest was geen sprake: we mochten buiten een plaatsje zoeken in een grote kring van stoelen, en toen de ongeveer 50 andere gasten aangekomen waren, mochten wij (speciale gasten) als eerste opscheppen van het buffet. Lekker wat rijst en gebakken banaan genomen (expres maar niet teveel opgeschept, want ik kon in het donker niet goed zien wat het was). Ik wist in ieder geval duidelijk dat ik – nog steeds/na een maand – vegetariër was . Voor de zekerheid ;). Daniel heeft wel het geiten/kippen/varkensvlees geproefd. Aan het eind van de maaltijd kwam er ineens van achter uit de tuin een zanggroep tevoorschijn: de cake (die we voor de priester als bedankje hadden gebakken) werd met gedans en gejubel gepresenteerd, er werd een of andere dankzegging-dans voor gedaan. Prachtig! (Als we hadden geweten dat we met zoveel zouden zijn, hadden we wel 10 cakes mee kunnen nemen :P). Mooi en speciaal was het in ieder geval.
De mzungu’s uit Europa werden tenslotte naar voren gevraagd om de cake – samen met de priester en een non – aan te snijden. En hoewel het ons cadeau aan hem was, zouden wij het eerste hapje krijgen! De priester prikte een stukje cake op een prikker, en gaf het aan Daniel. Ik gaf nog aan dat de sister de volgende was, maar nee- ik moest! De priester prikte weer wat cake op een stokje, en schoof het bord onder mijn neus. “Can I take it? – Asante!”zei ik, en schoof de prikker in m’n mond. Op dat moment barstte de priester, de sister, en de hele menigte in lachen uit: ik mocht het niet zelf in m’n mond stoppen! De gewoonte is om het aan elkáár te geven/voeren! Iedereen lag in een deuk! Met het schaamrood op m’n wangen – het was gelukkig donker – en een droog stuk cake in m’n mond, dat ik voor twee lange (slappe lach) minuten niet door kon slikken, voerde ik een stuk cake aan de priester, die het de grootste mop van de avond vond :)

Happy Pasaka!

PS: Thanx voor alle leuke berichtjes, reacties, mailtjes!
Superfijn om te merken dat er zoveel lieve mensen betrokken zijn! :)