PalmPasen

Never ever break the golden rule: Nooit van huis gaan zonder water, tissues en… diarreeremmers (als je de dag ervoor ‘last’ hebt gehad)!
Ik zou zondagmorgen met de kinderen mee naar de kerk gaan. Om 9.00 uur stonden we allemaal klaar: de jongens strak in pak, de meisjes in een nieuw roze jurkje. De naainon (eh, haha) was druk bezig geweest! Ook de (externe) schoolkinderen – die zaterdag aangekomen waren – zagen er uit om door een ringetje te halen. Met palmtakken in de hand wachtten we op de jeep/het busje (ik probeerde nog te informeren hoe we iedereen naar de kerk zouden krijgen, of we twee keer zouden rijden, of…?) Ik werd er echter niet veel wijzer van: bij alles wat je zegt of vraagt krijg je vaak ‘Yes’ te horen, dus moest ik maar (af)wachten… en nog meer wachten… Om 10.00 uur stonden we er nog! ‘Some problems with the car’, ja, dat vermoeden had ik inmiddels… De kinderen mochten gelukkig een filmpje gaan kijken in het klaslokaal. Elisabeth (een meisje van mijn leeftijd die hier werkt en goed Engels spreekt) zei dat ze nog wel met de sisters naar de dienst voor jong volwassenen zou gaan; lopend. Natuurlijk mocht ik mee! :) Terwijl ik Daniel haalde (die voor deze ervaring zeker zijn religie-antipathie aan de kant wilde schuiven), kwam Elisabeth ons al tegemoet: we moesten NU weg! De jeep – die er blijkbaar ineens was – stond klaar om ons te brengen, de terugweg zouden we lopen. In alle haast kon ik nog net mijn camera meegritsen, en wurmde mezelf toen ergens tussen de nonnen op de achterbank…
Na een paar minuten in de jeep begon de ellende al: ik voelde mijn hoofd duizelen en mijn buik draaien. Had direct spijt dat ik niets had meegenomen! Mijn ontbijt (van ruim 2.5 uur eerder die ochtend) bestond uit twee kleine broodkorstjes met jam en een halve topi-topi (custard-appel). Eenmaal aangekomen bij de kerk (waar we nog ruim een uur moesten wachten) gebeurde waar ik in de jeep al voor vreesde: buikloop! Terwijl ik – al peentjes zwetend – de kramp probeerde te negeren, kon ik wel janken als ik dacht aan het feit dat onze kerkdienst zelfs nog niet eens was begonnen (om maar niet te spreken van de ellenlange zit en voettocht die daarna zouden volgen)! Na een half uur trok ik het écht niet langer, en wankelde achter Elisabeth aan naar het toilletgebouw. Er waren muren, er was een deur, een wachtrij van meisjes (die me volgens mij allemaal voorrang gaven), en… een gat in de grond met de diameter van een kokosnoot!
De verdere details zal ik jullie besparen – misschien ben ik al te ver gegaan ;P – maar laten we het erop houden dat dit één van m’n naarste ervaringen tot nu toe was, en dat ik nog nooit zo dankbaar ben geweest voor een stukje wc-papier dat Daniel nog in z’n broekzak had zitten! ;P
Dus…

De kerk was een vrolijk gezicht. We arriveerden toen de kinderdienst nog bezig was: duizend kleintjes stonden met palmtakken in de hand te zingen, te juichen, de zwaaien. De kerk was versierd met vlaggen en op elke pilaar een palmtak. Dan krijgt de zin “Hosanna, de Koning komt” ineens veel meer betekenis :) Toen de kerk leegstroomde – prachtig om te zien – werd hij door ¾ jongvolwassenen gevuld. Wat meer lege/minder volle banken dan de twee uur daarvoor, maar net zo vrolijk – ook hier had iedereen een palmtak om mee te zwaaien! Dat zouden wij - serieuze volwassenen - in NL volgens mij niet eens durven!
Heb de hele kerkdienst uit kunnen zitten, en de terugtocht (van een klein uurtje) overleefd ;)
Na 15.00 uur waren we weer terug, en kregen we gefrituurde banaan van de sisters als lunch…

Toen ik eigenlijk even plat wilde, om een beetje bij te komen, hoorde ik een heleboel stemmen in het klaslokaal, waarvan ik één zware basstem herkende! Tsja, als de kinderen niet naar de kerk kunnen, komt de kerk toch gewoon naar de kinderen?! De priester was – met hostie en al – naar het centre afgereisd om de nonnen en kinderen toch de onmisbare zegen mee te geven! Dus heb ik die middag mijn tweede kerkdienst bijgewoond…
Dat was wel weer even genoeg…

Groetjes vanuit een - op dit moment regenachtig - Tanzania :)