Van alle markten thuis

Eén hand houdt m’n hoofddoek op z’n plek, de andere omklemt stevig het metaal van de jeep. Met de bocht naar links, over een hobbel, naar beneden, door de droge rivierbedding, getoeter -voordat we met een razendsnel tempo de volgende bocht passeren..
Een groepje vrouwen springt net op tijd opzij de berm in.
Een achtbaan is er haast niets bij :D - Love it! En ja, natuurlijk passen er nog 7 extra passagiers bij (inclusief de grote zakken mais/bonen die de vrouwen op het hoofd dragen) in de achterbak van de jeep! Ik schuif een beetje meer op, terwijl in mijn hoofd het liedje klinkt: “Kheb een wagen volgeladen vol met *nonnen/vrouwen/Marloes&Daniel..
Toen ze op de markt kwamen, begon het wekelijkse boodschappenspel”…
Oke, beetje de gecensureerde versie, maar je snapt m’n punt ;P
Dinsdag = marktdag. Na een ochtend met de kindjes, stoppen we iets eerder, om met de nonnen mee naar Usseri te rijden, waar de plaatselijke bevolking is toegestroomd voor in- en verkoop van fruit, groente, vlees/vis en wat andere spulletjes. De eerste keer liep ik overduidelijk onwennig – als witte –tussen de nauwe ‘kraampjes’ door, alle drukte/geluiden/geuren/kleuren in me opnemend. Een oud vrouwtje kwam naar me toe en liet me heel vriendelijk weten dat ik vooral m’n tasje goed tegen me aan moest houden. De schat… De dinsdag daarop was ik (voor mijn gevoel) al helemaal ingeburgerd: geheel gekleed volgens de Afrikaanse mode - en met de ingestudeerde cijfers en zinnetjes in het achterhoofd - struinde ik de markt af; lachend, pratend, en onderhandelend met de locals (die het volgens mij ook prachtig vonden).
Daniel hoefde niet zozeer voor de lol (we hadden tijd zat) heeeel de markt drie keer over te lopen, om te kijken waar het fruit er het lekkerst uit zag ;)
Maar ook hij wist zich direct goed te schikken naar de Afrikaanse gewoonten: onder het genot van een (bananen)biertje wachtte hij rustig totdat ik al zo’n beetje de helft van de boodschappen had gedaan (wat ik helemaaal niet erg vond ;P) en kwam me daarna braaf opzoeken om de zware tas te helpen dragen :) Haha – al is dat laatste volgens mij toch meer zijn eigen karakter.
Op de markt zijn – behalve de Maasai (geitenverkopers) – nauwelijks mannen te zien: De vrouwen doen al het (zware) werk, terwijl veel mannen (al vanaf de vroege ochtend) aan het bananenbier zitten…
Als ook de nonnen klaar zijn met hun inkopen, wordt alles op de jeep geladen, en kruipen wij tussen de zakken meel en trossen bananen; terug naar het centrum.
Deze dag is voor ons echt een beetje een uitje. Leuk om even op een ‘andere’ plek te zijn. En na een week is onze koelkast (luxe he!) toch wel leeg, en zijn we blij dat we die weer met verse groenten/fruit (dat overigens in Afrika zooooveel lekkerder smaakt dan in NL) kunnen aanvullen.
Ook nemen we (dankzij een donatie van de kerk van Kamperland) fruit voor de kinderen mee, zodat ze elke dag (na schooltijd) een ‘extraatje’ hebben. Fruit krijgen ze anders nauwelijks, en de vitamientjes zijn – zeker voor deze toch ‘zwakkere’ groep kids – erg welkom!

De rest van de week bevinden we ons weer binnen de muren van het centrum. Ondanks dat de routine van het werk er zachtjes aan een beetje begint in te sluipen, blijf ik genieten van de bijzondere momentjes. Pas was ik tijdens het avondritueel (vanaf het eten t/m het slapengaan) grotendeels alleen bij de 12 jongens. De zusters kunnen zomaar ineens weglopen, op momenten dat je denkt: niet zo handig… Nadat ik weer een portie braaksel (laten we het even netjes noemen) had opgeruimd, gingen de twee kleinsten op het potje. Toen ze ‘finished’ waren, wezen ze me precies waar ik het wc-papier kon vinden (lees: zóu moeten vinden: het was compleet op, dus kon ik eerst daar nog achteraan -> zit achter slot en grendel bij de nonnen). Toen alle bipsen waren afgeveegd, wezen ze me met wat gebrabbel aan dat ik het potje (uiteraard) in de wc moest legen, en de wc-rol terug in de kast moest opbergen. Toen ik ze in hun bedje zette, en hun broekjes aan wilde doen, sputterden ze nogal tegen, en bleven maar wat murmeren. “Bibi sielewi”, ik snapte het niet.
De andere jongens waren vrij druk (er was natuurlijk geen non op dat moment, dus ook met de orde was het gedaan), en ik probeerde zo goed en zo kwaad als ik kon iedereen onder te stoppen. Terwijl ik de gordijnen dichtdeed realiseerde ik me ineens wat die twee kleintjes dwarszat: ik was helemaal vergeten dat die nog een luier om moesten! Dáár zaten ze dus op te wachten! Met een lach (zij vonden die domme bibi ook wel grappig) kregen ze een schone nappy, en een extra dikke busu/kus! :)
Ontzettend schattig dat deze jongens me zo goed helpen, en ook wel snappen dat ik het soms niet helemaal snap. Maar tegelijkertijd is het ook een beetje dubbel: dan ben je nog geen 3 jaar oud, en moet je eigenlijk al voor jezelf zorgen…

Aanstaande week komen – als we het goed hebben begrepen (dat is met het gebrekkig Engels/de weinige communicatie van de sisters soms best lastig) – de oudere kinderen naar het centrum. Zij komen van de boardingschools, en hebben een week vakantie.
Via de een van de werknemers zijn we al druk bezig om 65 eieren te regelen! Vorige vrijwilligers hebben potjes kleurstof achtergelaten; Aan ons de nobele taak om met Pasen voor gekleurde paaseieren te zorgen.. Misschien krijg ik Daniel nog zover dat hij voor paashaas speelt ;P

Kwaheri! :) Mloes