Church-time

Als een blikje sardientjes zitten we - met 4 volwassenen en 24 kinderen – opeengepropt in een 7persoons-jeep; hobbel-de-bobbel naar de kerk (een groot gebouw, zo’n 20 min rijden van het centre vandaan). Elke zondag is er om 10.00 u een speciale Katholieke ‘kinder-mis’, na de dienst voor volwassenen, eerder op de ochtend.
Onderweg (met drie ellebogen in mijn neus en twee paar billen op m’n knie) verbaas ik me over de horden kinderen, die – zonder volwassen begeleiding – uit alle uithoeken komen aanlopen. Kleintjes (ik schat ze op zo’n 4 a 5 jaar oud) dragen kleintjes (van 1 jr) op hun heupen. Als de jeep met een behoorlijke snelheid langs de opgestoken handjes rijdt, zie ik in de spiegel de kindertjes voortslenteren door de roodbruine stofwolk die onze car achterlaat…
“Pole,” sorry, maar we hebben écht geen plaats meer!

Als we met onze kids de kerk inlopen, staren wel duizend paar (niet overdreven!) bruine ogen ons aan! Ik tel (de priester en onze nonnen meegerekend) nog geen 30 volwassenenen in het gebouw!
Zelfs als dienst al lang is begonnen, blijven er rijen scheefgedraaide koppies ons aankijken: die mzungu’s zijn toch een stuk interessanter dan de priester! En andersom geldt dat ook een beetje: Ik heb het – eerlijk is eerlijk – ook al vrij snel gehad met de beste man, en de hele ‘ceremonie’ in een taal waar ik alleen de woorden ‘Jesu, Nikodemus & amen’ van versta, en geef mijn ogen goed de kost:
Een bont feest van de meest mooie, vrolijke kleuren kleding, van de kinderen die hier elke zondagmorgen de ruim anderhalf uur durende mis volgen! De allerkleinsten zitten hier dus gewoon bij hun (soms maar twee jaar oudere) broer of zus op schoot, worden getroost of weggedragen als ze huilen… Iedereen is stil, behalve wanneer de de hele kerk in koor hardop iets opzegt/opdreunt. Op de momenten dat het tijd is om te knielen, halen de jongetjes een geruit zakdoekje uit hun borst/broekzak, stropen hun broekspijpen op, en knielen met blote knietjes op het zakdoekje…
Met veel herhalingsnummers (of lijkt dat gewoon zo?) wordt er gezongen door een klein koortje (bestaand uit- en geleid door kids); de hostie wordt uitgedeeld, en de kindjes gaan braaf naar de collectebak. Wanneer een kleintje niet helemaal in het gareel zit, of net even iets te veel geluid maakt, krijgt het met een stok een tik van de “koster”…
Zucht…
Ik zit met gemengde gevoelens de mis uit. De vrij statige, ceremoniële dienst staat ver af van de Afro-gospeldiensten die ik wel eens gezien heb. Ik ben heel benieuwd naar de komende weken, naar Pasen (hoe dat hier in deze Katholieke Kerk gevierd wordt)…
zal aan de priester vragen of we dan ook wat foto’s in de kerk mogen maken :)

PS: Ik heb er meer dan 2 uur over gedaan, maar ik heb eindelijk wat foto’s bij m’n verslagen kunnen plaatsen. Klik ‘fotoboek’ aan, om alle “picha’s” te bekijken!

Liefs! Mloes