32 kleutertjes, een baviaan en de Maasai

Jambo!

Na een week zonder internet – we konden de juiste settings niet vinden op de computer - slaagde Olga (vrouw van dr. Piet de Haas) er gisteren in een paar seconden in de netwerkverbinding te maken! Als we dus stroom hebben (wat afgelopen week niet het geval was), kan ik in principe nog een beetje ‘in touch’ blijven met jullie ;)

Ik heb een geweldige eerste week achter de rug! Omdat (de mzungu’s) Piet en Olga hier als Babu (=opa) en Bibi (=oma) worden aangesproken, zijn ook wij met ons witte gezichtje “opa en oma’s” voor de kinderen. En ook al zijn het er ‘maar’ tweëndertig (12 jongens en 10 meisjes van 3-6 jr, en 10 kleintjes van 3 mnd – 3 jr), we hebben er onze handen vol aan! Ook al kunnen ze soms enorm klieren en katten, het zijn stuk voor stuk wel schatjes!
Het is soms nog een beetje wennen aan het samenwerken met de sisters; de 12 nonnen die hier in het centrum de ‘verantwoording’ hebben. Veel gewoonten/gebruiken - die wij vanuit onze Westerse opvoeding kennen - ontbreken hier, en in plaats daarvan zijn er dingen die voor ons ‘anders’ (vanuit NL perspectief niet altijd positief) zijn. Hoewel sommige dingen wat mij betreft dus echt nog ‘beter’ kunnen, ben ik me ook bewust van het feit dat deze kids het hier eigenlijk heel erg goed hebben: ze hebben een dak boven hun hoofd, de safety van het centre (met haar bewakers), ze krijgen 3x per dag eten (en tussendoor soms een ‘biscuti’- biscuitje), en vanaf ong 3 jaar gaan ze naar school. Dat gaat helaas niet op voor elk kind hier in Tanzania.

Mijn (werk)dag ziet er ong als volgt uit: rond 6.15 uur sta ik op, en om 7.00 ben ik bij de kindjes, die dan al aangekleed zijn (in school-uniform) door de nonnen. Ik help ze in hun schoenen, zodat ze klaar zijn om te ontbijten. Iedereen krijgt hier warme havermoutpap (zowel de kleintjes als de grotere kids kunnen dit gemakkelijk drinken). Ik ‘voer’ de allerkleinsten en moedig tussendoor enkelen wat aan: “Kula raka-raka” – eet eens een beetje door – want de schoolkinderen moeten om 8.00 uur klaar staan voor de ochtendceremonie: er wordt wat ‘ochtendgymnastiek’ gedaan, en gezongen + instrumentjes trommel/fluit/tamboerijn bespeeld. - Ik wil graag binnenkort een beetje meelopen op school, om te zien hoe het daar nou werkelijk aan toe gaat. Als ik het lief vraag aan de 2 sisters die naast non ook de leerkrachten zijn, mag dat vast :).
Als de grotere kinderen naar school zijn, moet er voor de kleintjes worden gezorgd: meestal spelen we eerst een poos buiten, en daarna is het tijd voor een bad! Terwijl dit wordt klaargemaakt, worden de peutertjes geacht om hun behoefte op ‘the potti’ te doen, waar ik ze dan één voor één van afpluk. Ze vinden het heerlijk als ik ze (met net een beetje extra aandacht) was en afdroog, insmeer met vaseline, om vervolgens een schone luier om te doen! Dit gaat geheel op de ouderwetse manier (zoals ik die dus – tot voor kort – niet kende): met katoenen luiers, een luierpin en een plasticje. Een beetje vreemd vind ik nog steeds de volgorde van allerlei activiteiten: direct zodra de baby’s spik & span in hun schone goed zitten, krijgen ze hun lunch. Deze bestaat meestal uit ugali: het heeft iets weg van een soort rijst, maar het is een grote (naar mijn idee weinig smaakvolle) klont; met nog een prutje van iets groens of bruine bonen erbij. Zodra een kindje kan lopen, is het ‘groot’, dus ook groot genoeg om zelf te kunnen eten. Stel je dan dus de ‘schone’ kleren voor, na 30 minuten lunch ;).
Vervolgens leggen we de kleintjes op bed, voor hun middagslaapje. Tegen die tijd komen ook de schoolkinderen terug voor lunch, nadat we het schooluniform hebben omgewisseld voor ‘speelkleren’. Als de ugali naar binnen is gewerkt, is het ook voor hen tijd voor een middagdutje. Rond een uur of 13.00 hebben wij (de bibi’s en babu) dan 2 uur de tijd om te lunchen en wat te rusten (wat in deze hitte meer dan welkom is!). Om 15.00 uur gaan de kinderen weer (voor een uurtje) naar school, en vermaken wij de kleintjes . Om 16.00 uur spelen we met alle kinderen in de ‘community-hal’, een overdekte speelplaats, waar we voetballen, bellen/ballonnen blazen, tikkertje doen, knuffelen e.d, of we gaan naar de speelplaats buiten in de zon, waar we kunnen schommelen, klimmen en klauteren.
Dan om 17.30 uur is het tijd voor het avondeten: rijst/ugali met bonen of iets groens ;P.
Afgelopen week waren veel kinderen ziek: overgeven, hoesten, niet willen eten en veel huilen, was aan de orde van de dag. Als we dan rond 19.00u – na het lange avondgebed van de kids en de potti-en luierceremonie – iedereen met ‘blanketti & busu’ (dekentje & kusje) in bed hebben gestopt; zijn ook wij toe aan ons avondeten; dat (nog) niet uit ugali bestaat ;P. Als dan de stroom uitvalt – zoals steeds gebeurde – is het gauw ‘nacht’ in ons vrijwilligershuisje, en duiken we vroeg ons bed in, om de volgende dag weer fit te zijn…

Deze week zaten we met een heleboel mzungu’s hier in het centrum: de NL Josmie, de Australische Karen en Daniel & ik als vrijwilligers, en Piet & Olga (en hun gasten voor enkele dagen). Maar aanstaande woensdag vertrekken Piet & Olga – na drie maanden Tanzania – weer naar NL, en ook Karen verlaat het centre. Josmie blijft nog tot Pasen, en vanaf dan zijn er nog maar 2 bleekscheten over ;) (Al moet ik zeggen dat Daniel steeds bruiner wordt… Ik blijf denk ik een eeuwig melkflesje…)

Afgelopen woensdag was een heel gave en bijzondere dag. Piet en Olga nodigden ons ’s ochtends uit om samen met hun twee NL gasten een wandeling te maken naar Kenia! Gewapend met fotocamera en waterfles ging ik mee op pad; het centre uit, de prachtige Kilimanjaro achter ons latend, over de stoffige, rode weg. Na ong een kwartiertje stonden we al bij de grens(paal)! Het was een gezellige tocht. Ik kwam erachter dat de twee Nederlanders dokter van Empel en z’n vrouw waren! (de chirurg die een knie-operatie bij me heeft gedaan, een paar jaar geleden!) Het uitzicht tijdens de tocht was schitterend! Toen we nietsvermoedend naar een mooie boom stonden te kijken, stak er ineens 5 meter voor ons een grote baviaan over! Jammergenoeg net te laat voor de foto, maar wat gaaf om “echt in het wild” (zonder safari) zo’n beest tegen te komen!
En we hadden nog meer onverwachts geluk: onderweg kwamen we een Maasai (zoals je het hier schrijft) tegen. Het oudere vrouwtje wilde ons heel graag haar huisje/dorp laten zien! Het was een speciaal “women-only-Maasai-village”. De mannen kwamen hier slechts enkele keren, voor bepaalde ceremonies of feesten. De vrouwen zien er mooi uit, met hun gekleurde kleren, zelfgemaakte prachtige sierraden en grote gaten in de oren. Een paar kleine Maasai-kinderen – die net met hun zware emmer water van de rivier vandaan kwamen – voelden aan mijn witte armen, om ze vervolgens met een ondeugende blik in te smeren met de rood/bruine aarde! :)
De oudere Maasai-lady legde vanalles uit (in het Kiswahili) over haar dorp. Ik vond het adembenemend om ‘zomaar’ een kijkje in hun leven te mogen nemen, zonder ‘vooraf opgezette tour’. We werden meegenomen naar de kleine hutjes; gemaakt van wat stenen, hout, modder, poep en stro. Enkele hutjes waren een beetje beschilderd met witte ‘verf’, en hadden een soort rieten dak. Binnen was alles klein en donker – ik kon er niet rechtop staan, maar de gemiddelde Maasai-vrouw is ruim 3 koppen kleiner dan ik ;) Er was een klein hoekje waar iets gekookt kon worden, verder bestond de inrichting van het hutje uit bijeengebonden stokken, die dienen als bed. (Na dit gezien te hebben mag ik NOOIT meer klagen over een bed dat ‘niet zo lekker ligt’!) Nadat de vrouwen zelfs nog een traditionele dans/zangvoorsteling aan ons hadden gegeven, namen we afscheid van de vriendelijke Maasai, en liepen we terug naar het CNCC, waar we na 4 uur wandelen een tikkeltje moe en bezweet – maar enorm voldaan – aankwamen! :) “Asante sana”, Piet & Olga, want zonder jullie was het voor ons niet veilig om ‘zomaar even een wandelingetje te maken’!

*Het is inmiddels 2 dagen geleden dat ik bovenstaand stukje heb getypt (maar omdat we - voor de verandering - geen stroom hadden, kon ik het steeds niet posten).
Mijn verhalen over church-time komen binnenkort (want net als vorige week zijn we ook vandaag met de kinderen naar de Rooms-Katholieke mis geweest, wat een hele beleving op zich was!)
Nu probeer ik gauw bij Piet en Olga op internet te gaan; als het me lukt om wat foto’s te plaatsen, doe ik dat z.s.m!
De groetjes vanuit Tanzania!

Busu! Marloesi :)