Safely arrived

Hoejambo!

Na een lange, maar goede vlucht landen we woensdag om 9.00 u in Kenia. Aan de kiosk van de shuttlebus-company moeten we direct al afdingen: ze proberen toch nog gauw een paar dollars exta van deze blanke buitenlanders te vangen. Na enkele minuten van onderhandeling verlaat ik met een onwennig gevoel – en een ticket voor de correcte prijs – de kiosk, om op het vliegveld te wachten op onze taxibus, die rond 14.30 uur zou vertrekken…Om 15.00 u ong rijdt het busje weg, en we hebben geluk dat we allemaal een plaatsje hebben, en nog niet bij elkaar op schoot hoeven – dat was in enkele andere busjes die we voorbij zagen komen wel het geval. Tijdens de +/- 6 uur durende rit het lijkt met elke kilometer het besef steeds dieper door te dringen : ik ben in Afrika!
Het continent van de Lion King, met z’n dorre uitgestrekte savannes met typische bomen, overstekende geiten/koeien/ezels, die het – net zoals de meeste Afrikanen gewoon “pole-pole” (rustig aan) doen. Dan de opvallende maar zo prachtig gekleurde, bijzonder geklede/versierde Maasai, vrouwen en kinderen met de meest onmogelijke pakketten op hun hoofd, en groepjes k(l)eurig geklede schoolkinderen die hun (eindeloos lange) weg naar huis – te voet – volgen. Reden genoeg voor mij om op het eerste gezicht in zwijmel te vallen met het beeld dat ik van Afrika (her)ken.
Maar, eerlijk = eerlijk: zodra we wat meer de drukte van de dorpjes en crossingpoints naderen, voel ik me wel wat opgelaten met al die mannen die me zo eng doordringend aankijken. Na een paar minuten realiseer ik me pas dat ik als witte ‘muzungu’ voor hen natuurlijk net zo ongewoon ben, als Afrika voor mij is. Een beetje onzeker zet ik gauw m’n zonnebril op, en blijf ik maar een beetje dichter bij Daniel als we voor de grenscontrole de bus uit moeten, en in de hele mallemolen van het ‘registreren’ terechtkomen…
Zonder enige problemen (met slechts een klein beetje vertraging) komen we ’s avonds aan in Arusha, waar we opgehaald worden door Geoff, de Australische man van de Tanzaniaanse Frederica (contactpersoon van het centre). Zij hebben een (vrij luxe) huis met bewaking aan de rand van Arusha; waar wij onze eerste 2 nachten doorbrengen…
Op het moment dat ik onder de douche ga staan – en tevens voor het raam – kom ik erachter dat de bewaker van het huis voor 100% mee geniet van mijn wastafereel! Na 5 minuten puzzelen is het raam eindelijk min of meer bedekt, en geniet ik van mijn korte koude douche. Om vervolgens mijn tanden te poetsen (zonder nadenken en uit puur automatisme) met kraanwater! Aargh! Lekker bezig Marloesje! zucht :S Maar: Hakuna Matata! Gelukkig is het water hier redelijk schoon (maar niet veilig om te drinken), en heb ik hopelijk net genoeg binnengekregen om een beetje weerstand op te gaan bouwen, want dat is in dit land toch zeker wel nodig!

Donderdagmorgen zien we Arusha by light, en bespreekt Frederica met ons in het kantoor de financiele en praktische zaken van ons verblijf. Vervolgens worden we meegenomen naar een supermarkt (waar ook heel veel Westerse merken/producten te verkrijgen zijn), om enkele dingen in te slaan voor ons verblijf in het afgelegen Romo district, waar het weeshuis zich bevindt. Toch hebben Daniel en ik het zoveel mogelijk sober gehouden en ons beperkt tot de ‘basics’ (zoals pasta, meel, peper/zout, houdbare melk en tonijn in blik – en niet te vergeten: toilletpapier!). We willen ook graag het ‘lokale leven’ ervaren, dus de luxe kan wat ons betreft wel even wachten. (Stiekem koester ik natuurlijk nog wel een beetje mijn uit NL meegebrachte snickers en muesli-repen, maar dat mag vast ;P).
Vrijdagmorgen vertrekken we uit Arusha, waar Frederica voor ons een bus regelt, die via Moshi naar het Rombo-district gaat. Terwijl zij onderhandelt met de juiste buschauffeur om ons veilig (met bakcpacks en al IN de bus, en niet erOP) naar plaats van bestemming te brengen, lopen we samen met de Australische Karen over de grote markt. Wat een geuren (niet direct de meest prettige :p), kleuren, mensen en indrukken komen er dan op je af! Het is jammer dat we geen foto’s kunnen maken – veel te gevaarlijk – maar het is een geweldige ervaring.
Nadat ik me op het toilletje van een winkel heb kunnen voorbereiden op onze trip, mentaal en fysiek ;p klimmen we om 12.00 uur in een grote bus. We krijgen een heel goed plekje, vooraan vlak achter de buschauffeur, en hoeven onze bagage niet boven op het dak te gooien, wat de locals wel moeten. Midden op het station, omgeven/bekneld tussen 50 andere bussen, tientallen mensen die vanalles aan je willen verkopen, het lawaai van de lopende motor, het gaspedaal dat om de haverklap even flink ingedrukt wordt, schreeuwende mensen in en buiten de bus, een radio met knoerharde muziek, en het zonnetje dat ondertussen ook flink haar best doet, wachten we anderhalf uur totdat de bus VOL is. Op het moment dat er allerlei armen, benen, en billen haast in ons gezicht hingen, vertrok de bus…
De rit zou ong 4 uur duren, wij hebben er 7 uur over gedaan Want ja, de bus stopte nog in Moshi, mensen stapten uit, dus moet er weer gewacht worden totdat de bus VOL was ;).
Na een lange rit (zonder plaspauzes!) komen we dan eindelijk ’s avonds om 7 uur in een dorpje aan, waar sister Rita ons met jeep (en chauffeur) opwacht om nog zo’n 25 minuten naar het weeshuis te rijden. Het is donker als we aankomen, maar: er is elektriciteit in het centre! We worden opgewacht met een welkomstmaaltijd door Josmie, een leuke/aardige NL vrijwilligster die al voor de tweede keer in het centre is. We hebben ieder een eigen kamer in het vrijwilligershuis dat - net als de rest van het centre – erg goed gefaciliteerd is. Toch blijft het wel een beetje Afrikaans natuurlijk: de stroom viel tijdens het eten uit, dus genoten we van een cande-light-dinner .

Vandaag was de eerste kennismaking met de andere nonnen en de kids: vrolijk, lachend en sommigen een beetje verlegen, werd er al direct geknuffeld, gedanst en gezongen (de kinderen kennen de kabouter-Plop-dans, en kunnen zelfs een beetje meezingen!)Er zijn nu 32 kinderen in het centrum (geen 100 dus, zoals eerst was gezegd). Deze kids zijn nog behoorlijk klein (leeftijd 0-6), zodra ze ouder zijn, gaan ze naar de boardingschool. Deze groep van ong 30 kinderen die op het internaat zit, komt soms in de vakanties (o.a. in april) nog wel terug naar het weeshuis… Leuk om dan ook met de oudere kinderen activiteiten te kunnen doen. Maar ook al vandaag hebben we gespeeld met de kleintjes, geholpen met eten geven en naar bed brengen…Mijn verhaal wordt een beetje te lang als ik nu alle eerste ervaringen met de kids zou beschrijven, maar ik ben hier nog 3 maanden, dus daar heb ik nog wel tijd voor ;)
PS: Ik kan alleen slecht op internet: dus heb veel geluk dat het nu gaat..
Zal geen wekelijkse update worden, waarschijnlijk :S

Groetjes vanuit Tanzania!

Bibi Marloesi :)