Ghana

“No No, you can’t sit there, that’s my bureau! Move!” blafte de travel-assistant boos, toen hij een lange witte meid op de voorste rij stoelen van de bus zag zitten.
Natuurlijk had ik allang begrepen (door de stapel papieren en documenten die naast mij lag) dat het waarschijnlijk niet de bedoeling was dat ik me hier zou nestelen voor de komende 10 uur (meer beenruimte, lekker voorin vlak voor het grote raam!). Maar nooit geschoten altijd mis…
Met mijn meest onschuldige blik en liefste stemmetje keek ik op naar de man: “Oh sir, I’m so sorry, I didn’t know. I just thought I could sit here. Because if I have to sit in the back, I get so easily sick. Is it really not possible that I could stay in the front of the bus?” *knipper knipper* ;-)
Nog een blaf, maar… vooruit! :-)
Na vijf minuten was de beste man helemaal ontdooid, waren we ineens grote vrienden en bleef hij maar vertellen dat dit ‘de beste buscompany van West-Afrika’ was. En inderdaad: er was airco, een natje en een droogje tussendoor, en uiteraard konden we de volle 10 uur lang ‘genieten’ van het knoerharde geluid van de afschuwelijke Afrikaanse films die werden vertoond. Op dat laatste na (en de kakkerlak naast me in het gordijn), was het echt een goede bus en had ik een vrij voorspoedige reis. Mijn ‘nieuwe vriend’ zorgde goed voor me. Toen de bus bijna kantelde (omdat we ineens moesten uitwijken, de berm in, voor een gekantelde vrachtwagen op de weg), vroeg hij bezorgd of ik oké was. En ook bij alle grensposten bracht hij me braaf naar de juiste kantoortjes – waar ik zonder problemen mijn stempels kreeg.
Na al het gedoe in Benin (om de juiste documenten te krijgen, en vier keer afgewezen te worden voor m’n visum) was dit peanuts! :-)
Toen we ‘s avonds in Accra aankwamen, wist ik niet hoe snel ik de snelweg moest oversteken (ok, niet té snel, want het was donker, en overal reden de auto’s je voor de voeten), maar daar ergens aan de andere kant stond mijn vriendinnetje!
Wat een maf maar geweldig moment, toen ik Mieke eindelijk weer eens even flink kon omhelzen! Samen met haar ‘bodyguards’ (een paar jongens uit het gezin waar zij verblijft) was ze me met de auto komen ophalen, en vervolgden we onze weg samen naar Olebu (een plekje zo’n 1-1.5 uur van de hoofdstad vandaan). Wat een warm welkom! In het huis stond mijn bedje al gespreid, en ondanks de lange/vermoeiende reis hebben we nog tot diep in de nacht heerlijk bijgekletst!
De volgende dag kon ik in het licht wat beter zien waar ik terecht was gekomen: een mooi huis van de Nederlandse Marleen; ruim en gezellig, niet overdreven luxe, maar wel ‘alles wat je nodig hebt’. Geen stromend water in deze regio, vandaar twee waterputten in de tuin. Tegen het huis aan staat de kliniek van stichting Onyame: een magazijn en ontvangstruimte, waar Mieke ‘s ochtends samen met een aantal Afrikaanse ‘zusters’ allerlei zieke mensen/kinderen ontvangt, diagnostiseert, en hen zo goed mogelijk medicijnen voorschrijft.
Het was erg leuk om haar maandag een ochtendje aan het werk te mogen zien. Doet ze toch maar goed hoor, zo in deze redelijk primitieve omstandigheden!
Terwijl ik zo alle mensen een beetje zat te observeren en de kwalen (op mijn manier in gedachten) probeerde te diagnostiseren (;-P), werd mijn aandacht getrokken door een klein meisje met een vingerwond. Haar vinger was tussen een dichtgeklapte autodeur gekomen, waardoor nu het topje eraf was. De wond moest verschoond/verzorgd worden, en de arme drommel schreeuwde de hele kliniek bij elkaar. Na een poosje bracht de zuster die haar had geholpen het meisje bij mij: “Ze zat steeds naar je te kijken en wil nu heel graag even bij jou zitten.” Schattig… Natuurlijk even lekker gekroeld, een liedje voor haar gezongen en wat tegen haar aangekletst… Als dat dan alles is wat je kunt doen om iemand een beetje op te vrolijken… kleine moeite :-)

Na best al wat heen-en-weer gereden te hebben tussen Accra en Olebu (bij mijn aankomst, en op zondag nog naar de kerk en het strand :-)), verliet ik maandagmiddag Olebu weer, om mijn eerste ‘trotro-ervaring’ op te doen:
Met een busje (waar weet-ik-het-hoeveel mensen ingepropt zitten, en de ticketman constant schreeuwt in welke richting de bus gaat) reed ik naar de hoofdstad, om daar de NL school en directrice Miriam te bezoeken.
Dat was een avontuur op zich! Accra is HUGE, vergeleken met Cotonou. En (naar het lijkt) veel beter ontwikkeld. Waar je in Cotonou duizenden zemidjans (motors) ziet, rijden hier alleen maar auto’s, zover je kunt kijken!
Maar ook deze miljoenenstad blijft wel typisch Afrikaans, met z’n grote open (en stinkende) riool, overal rotzooi, en waar je maar kunt kijken mensen die je iets proberen aan te smeren… Enfin…
Ik had keurig op een lijstje staan welke trotro’s ik allemaal moest hebben, maar eenmaal in Accra was het best nog even zoeken/lopen. Daar genoot ik eigenlijk best van, want dit is een van de leukere manieren om een stad te ‘ontdekken’!
Gelukkig ben ik ook niet op m’n mondje gevallen, en zijn de (meeste) Ghanezen enorm aardig en behulpzaam, dus uiteindelijk kwam ik na twee uur ‘dwalen’ in het centrum van deze grote stad nog ruim voor het donker aan bij Miriam (het laatste stukje met de taxi).

Miriam woont in een luxe appartement boven de NL school: een prachtig gebouw, mooie klaslokalen, inclusief ALLE materialen waar je als juf van droomt! Toegegeven: Accra is één van de betere NTC scholen wereldwijd. Erg leuk om te zien en inspiratie op te doen, ondanks de grote verschillen met ‘mijn kleine schooltje’. Na alle nieuwste methodes bekeken te hebben, bijgekletst te zijn over het ‘expat-leven’ in Ghana, en een korte nachtrust, stond ik de volgende dag op met een redelijke portie vaderlandsliefde, klaar om bij één van de NL gezinnen de inhuldiging van onze nieuwe koning te kijken! Compleet met oranje-tompoezen en speculaas. Na deze heugelijke gebeurtenis had ik nog een paar uur om Accra in te duiken! Heerlijk wat rondgestruind over kunstmarkten en een project van Global Mama’s bezocht (een soort Wereldwinkel, maar dan regelrecht vanuit de source ;-P).

‘s Avonds met Miriam mee naar de NL ambassade, waar een K’dag-receptie werd gehouden. Hier voegde ik me weer samen met Mieke, Ben, en de huismoeder uit Olebu, die ook voor dit ‘feest’ waren uitgenodigd. Natuurlijk was het vooral veel kletsen met jan-en-alleman, soms leuk, soms beleefd. Ach… de kaasblokjes waren lekker ;-)

Na een paar uur vertraging door een forse regenbui, verlieten Mieke en ik op woensdagmorgen Olebu, om met z’n tweeën gezellig twee dagen naar Cape Coast te gaan. De weg was echter niet zonder hobbels (letterlijk en figuurlijk) ;-P
Met een alarmerend piepje uit het dashboard (wisten wij veel dat het de remvloeistof was?!), zochten we tevergeefs naar een garage die ons kon helpen. Uiteindelijk werden wel onze banden opgepompt – de vloeistoffen waren inmiddels bijgevuld (met water). Het piepje bleef; bleek elektrische storing.
Maar Mieke is een stoere chauffeur, dus reden we dapper verder.

Een paar km vóór Cape Coast werden we aangehouden door de politie. Die lui zijn hier al net zo corrupt als in Benin, wat dat betreft geen verschil. Toen alle papieren in orde bleken te zijn, vond de agent dat we toch ook de EHBO-trommel moesten kunnen laten zien. Deze zat achter de bank, maar we kregen de bank niet uitgeklapt… (zucht, meiden!) Tsja, dat is natuurlijk een dikke boete! Terwijl Mieke op het matje moest komen bij de politiechef, keek ik toe hoe voor mijn neus tientallen auto’s werden gestopt; de chauffeur zonder een woord te zeggen een briefje in de hand v/d agent stopte, en door mocht rijden. Bleeegh!
Inmiddels was Mieke de wanhoop nabij, en kwam ze terug naar de auto om geld. Het smeken was niet gelukt… Maar ik had mijn troeven nog niet uitgespeeld!
Met ogen waar De Gelaarsde Kat uit Shrek ‘u’ tegen kon zeggen, speelde ik mijn toneelstuk. Na een betoog dat overstroomde van ‘respect’ (minstens vijf keer benoemen dat de beste man gelijk heeft), met een boel wimpergeknipper en zelf een half onschuldig pruillipje; streek de chef uiteindelijk met zijn hand over z’n hart en mochten we doorrijden! We moesten ons lachen de eerste paar honderd meter inhouden, maar wat een giller!

Aangekomen in Cape Coast hadden we nog twee uur om de stad een beetje te verkennen, voordat het donker werd. Deze havenstad (en nu ook Afrikaans toeristenstadje) met zijn prachtige forten en kastelen was vroeger het trieste vertrekpunt van duizenden slaven, naar met name Amerika.
Voorgenomen om de volgende morgen het kasteel te bezoeken, genoten we die avond van een lekkere maaltijd, met als toetje voor Mieke ijs, voor mij een milkshake… Dat was niet zo slim…
Nog maar net bekomen van mijn antibiotica-kuur van de week ervoor (darminfectie), leken mijn darmen het melkproduct (wat toch betrouwbaar leek in deze setting) niet te waarderen.
Ik zal jullie de smerigste details besparen, maar om even te benoemen dat ik naar bed ging – al helemaal leeggelopen van twee kanten – in een stad waar al vijf dagen geen water was (je wilt niet wéten hoe die wc’s eruit zagen! :-S), en ‘s nachts buiten gevonden werd door een knappe Amerikaan (die ook in onze 12-persoons dormitory sliep), helaas niet in de meest charmante toestand…
Dan heb je een idee ;-P

Leuk is anders… Na nog enkele wc- en bosjesbezoeken, kon ik de volgende morgen twee bananen binnenhouden en een fles ORS leegdrinken. Uiteindelijk knapte ik een beetje op, was de ‘run-to-toilet’ geminderd, en besloten we toch de gok te wagen en de tour in Cape Coast Castle te doen. No regrets!
Wat was het onwijs indrukwekkend, om met een gids door dit fort te lopen, alle gruwelijkheden omtrent de slavenhandel aan te horen, de kelders met eigen ogen te zien! Hoewel ik al eerder in slavecaves ben geweest, en ik er natuurlijk best al een en ander over heb gelezen/gehoord, blijft het boeien…
De onmenselijkheid van de mensen… Gruwel!

Na deze tour zijn we toch iets eerder vertrokken, weer richting Accra. Daar namen Mieke en ik afscheid, maar ach: wat is ‘afscheid’ als je weet dat je elkaar over 3 maanden al weer ziet? :-) In ieder geval heb ik erg genoten; het was een top weekje! Erg leuk dat dit allemaal zo kon! Thanks voor alles Miek!

Mijn laatste nacht in Accra heb ik weer bij Miriam heb geslapen, om de volgende morgen om 4.45 uur de taxi te nemen naar het busstation. Natuurlijk kwam de taxichauffeur waar ik een deal mee had gemaakt niet opdagen, dus liep ik om 5.00u ‘s ochtends met de bewaker door de stad op zoek naar een nieuwe. Niet lang daarna werd ik keurig gedropt voor de deur van de buscompany – waar het al ‘zwart’ zag van de mensen! Om 7.00 uur mocht in dan eindelijk de bus in (ook weer redelijk voorin op goede plek!), waar een pastor eerst een gebed uitsprak over de bus, de reis en de reizigers; was wel erg mooi! Ik kon m’n geluk niet op toen vervolgens een cd van Michael W. Smith werd opgezet, en we het eerste uur met z’n allen deze ‘ouwe-gouwe’ praise-nummers meezongen! Toen was het klaar met de pret, en werd er weer een gruwelijke film ingestopt… Enfin… Mij hoor je niet klagen ;-P
Veilig (en snel) aangekomen in Cotonou (in mijn heerlijke nieuwe huis! :-D)
waar ik me nu klaarstoom voor het afronden van het schooljaar,
en nog even geniet van mijn tijd hier…

Bisous! Marloes