Het meisje met de stippeltjesjurk... (24 juli)

Twee grote, bruine, nieuwsgierige, oogjes kijken me ondeugend aan…
Zal ze…? Giechelend stoot ze haar vriendinnetjes aan, die me al nét zo aanstaren…
Fluisterend, met een handje voor haar mond, overlegt ze even;
alsof ik Spaans versta…
Dan komt ze een stapje dichterbij. Een schaterlach om haar lieve mondje, als ze vluchtig met haar handje mijn arm aanraakt…
Vrolijk pak ik haar hand eventjes vast…

In een halve kring van stoelen, luisteren we aandachtig naar Ramón, de medewerker van CCD. We zijn hier te gast bij een community, (een gemeenschap, een dorpje) niet heel ver van San Lorenzo vandaan.
Deze community is erg arm. Er is geen school en er zijn ook geen medische voorzieningen (om bij de dichtstbijzijnde dokter te komen, moeten er vele kilometerS afgelegd worden! – over een hobbelig, rotsig pad!)
Door de droogte in het Zuiden van Honduras is er een enorm watergebrek.
Een verzoek aan de regering, om een waterput was tevergeefs.
20 jaar (!!!) heeft de Hondurese overheid deze community laten wachten…
Zonder resultaat…
Armen worden totaal onwaardig - als oud vuil - aan de kant geschoven…
Wie kijkt er nog naar hen om?

CCD heeft in 2 jaar een waterproject voor deze gemeente neergezet.
Eén stap in de goede richting, voor de community! Nog vele te gaan…

Helaas is er geen tijd om dit project te bekijken, want het is alsnog wel een tijdje lopen… Na een aantal spelletjes en dansjes (uiteraard ook ons bekende “hoofd-schouders-knie-en-teen”) met de kinderen, hebben we afscheid genomen,
van deze arme- maar o-zo vriendelijke, aardige mensen…
Uitgezwaaid door een horde joelende kids, rijden we hobbel-de-bobbel weer weg…

Ik zal haar nooit vergeten, het meisje met de stippeltjesjurk.
Wat een aanraking al niet kan betekenen…