Met de neus op de feiten... (23 juli)

Vanochtend heeeel vroeg vertrokken, om vervolgens bijna 12 uur in de bus te zitten, op weg naar San Lorenzo, helemaal in het zuiden van Honduras!
Na een behoorlijk aantal kilometers moesten we afscheid nemen van onze geliefde chauffeur, om vervolgens met een nieuwe (ook erg aardige) chauffeur in een echte Hondurese schoolbus verder te reizen!
Het is natuurlijk nooit errug prettig om zo lang in een bus te moeten zitten, maar er is zoooveel om je heen te zien, dat je je eigenlijk niet verveelt.
Je merkt aan de natuur, dat naarmate je zuidelijker komt, het ook gelijk echt een stuk droger is (en dan zaten wij nog in het groene regenseizoen!). Het is bijna niet voor te stellen hoe in het droogste seizoen daar alles dor, droog, bruin en kaal ziet…

Eindelijk aangekomen in San Lorenzo, kregen we een fantastische slaapplaats toegewezen: een huis op palen, bovenop de Passific! Wauw!
De rest van de dag nog wat uitgerust van de reis, en kennisgemaakt met een alleraardigste man: Ramón. Hij werkt bij CCD (de organisatie waar we op dit moment bij waren), en spreekt uitermate goed engels. Hij zou de komende dagen ons begeleiden bij ons programma…

Na een avontuurtje met een cucaracha (oftewel een kakkerlak!) ben ik gaan slapen. Midden in de nacht werd ik wakker van mijn kamergenootjes. “Huh? Kakkerlak?” vroeg ik nog half-slapend. Vervolgens was ik gelijk goed wakker, want van grapjes was geen sprake…
Ons slaapkamerraam - aan de zee-kant - was van buitenaf opengeschoven. Na een geschrokken reactie van mijn kamergenote, had de persoon de benen genomen.
Om vervolgens een aantal kamers verder wél met succes binnen te komen, en een laptop, mobiel, 2 videocamera’s en nog een aantal andere spullen mee te nemen…
Wat waren wij allemaal geschrokken!
Maar we beseften heel goed dat we blij mochten zijn dat er met ons niks gebeurd was… Er waren alleen maar bezittingen kwijt… Daar is mee te leven…

De volgende dag kregen we te horen dat de dader was opgepakt:
Een 17-jarige straatjongen…
Had geen ouders meer…
Snoof sinds zijn 9e al lijm…
Was totaal van de wereld…
Heeft geen toekomst…

Dan krijg je zo’n totaal andere kijk op de hele gebeurtenis. Er is helemaal niets goed te praten, maar ik kon het ineens wel begrijpen! Wat we de eerste week al gehoord hadden, maakten we nu van wat dichterbij mee…
Dan besef je het pas écht goed…
Jongeren van mijn leeftijd, zijn soms helemaal hopeloos verloren…

Deze jongen zou misschien één dagje vastzitten, en vervolgens weer op vrije voeten zijn…
Weer een nieuwe dag, die hij door moet zien te komen; met haast geen andere mogelijkheid dan de criminaliteit opzoeken…

Mad world…