Op de koffieplantage (19 juli)

Vanochtend vroeg uit la Ceiba vertrokken, weer naar San Pedro. Van daaruit was het nog zo’n 2 uurtjes rijden naar Azacualpa, waar we in pick-ups gestapt zijn.
Koffers achtergelaten in het kantoor van CASM, en met slechts een handtasje en wat karige survival-kennis gingen we erop uit!
We zouden vandaag de dag en nacht doorbrengen bij Don Roman, een koffieboer, en zijn familie; ergens hoog op een berg. Hobbel-de-bobbel, naar-links-en-naar-rechts, het was een avontuurlijk ritje! Supergaaf!

Aangekomen op de plantage, werd de groep opgesplitst: de ene helft zou boven op de berg slapen, de andere helft moest een stukje afdalen, om bij hun gastgezin te komen. Ik behoorde tot de groep ‘gelukkelingen’ die een hele klim moesten maken…
Hijgend, zwetend, puffend en moe weer boven aangekomen, na onze glibberige klim, begonnen we gelijk aan de rondleiding over de plantage, want er was slecht weer op komst…
Aangekomen bij 4 grote bakken grond, resten koffiebonen en.. wormen (!) legde Don Roman ons vol trots uit dat hij sinds 3 jaar een biologische boer is:
Met hulp van de wormen kweekt Roman compost, zodat de grond erg vruchtbaar wordt. In plaats van chemicaliën en pesticiden om ongedierte te bestrijden, maakt hij een of ander goedje van gekookte uien en andere natuurproducten. Zo houdt hij rekening met het milieu, en krijgt hij een hogere prijs voor zijn koffiebonen!
Een goed initiatief! Dit beleid wordt ook gesteund door ‘onze’ organisaties; mens en milieu worden er beter van!

Na de uitleg zijn we een stukje verder geglibberd, richting de cassave (ook wel yuca genoemd). Dit is een soort aardappel, maar dan wat langwerpiger en grover. We mochten helpen oogsten en planten (als vervangende bezigheid, omdat we eigenlijk eerst met de koffiebonen zouden helpen. Maar deze waren helaas nog niet rijp voor de oogst).
Jammergenoeg werd ik net op het moment van uitvoering gekweld door een kolonie kleine *mieren, die mijn blote voeten in mijn open sandalen een geweldige vertoeving vonden…
Noodgedwongen ben ik dus in m’n eentje (dapper was ik!) weer die hele pokkeweg af en op die berg gelopen, om vervolgens gelijk nóg weer af te dalen naar onze hut, omdat het etenstijd was…

Na het eten weer naar boven, om met Beatriz (onze gastvrouw) en de andere vrouwen een heus theekransje te houden. Wel een diepgaand theekransje dit maal…
Zittend in een heel klein hutje (letterlijk en figuurlijk hutje-mutje op elkaar), in het donker – met maar een beetje licht en warmte van een knapperend haardvuurtje – ervaar je heel erg de puurheid van hun leven. En je schrikt heel erg van jezelf… Van hoe je leeft in Nederland, hoe egoïstisch en verwend je kunt zeuren om alles en niks…

Beatriz (40 jaar, schoondochter van Don Roman) vertelde over haar leven. Dat haar zoontje op 6-jarige leeftijd is overleden… Dat haar man 2 jaar geleden naar de VS is vertrokken, en daar nu een baan heeft als tuinman. Het is de bedoeling dat hij daar in totaal 4 jaar blijft, en dan weer terugkomt… Beatriz gelooft daar volledig in, maar wij weten stiekem ook wel dat 4 jaar net zo goed 10 jaar kan zijn… Ik had zo met deze vrouw te doen, want ze weet dat haar man vreemdgaat. Dat deed hij ook toen hij nog in Honduras was. Heel veel mannen plegen overspel hier, maar dat wordt als normaal gezien in deze machocultuur. “Normaal” gesproken gaan de mannen ook wel eens per week naar de stad, en hun vrouwen weten best wat ze daar uitspoken… Maar als ze hun man ermee confronteren, negeert hij hen of krijgen ze ruzie, daarom houden vrouwen vaak maar hun mond… Beatriz is ervan overtuigd dat haar man toch wel bij haar terugkomt, maar volgens mij verdringt ze gewoon de gedachte dat hij ook net zo goed in de VS bij zijn nieuwe ‘vrouw’ zou kunnen blijven. En ik neem haar niets kwalijk. Het is de enige hoop die ze heeft…
Maar zij daarentegen moet hier nu dus wel een moeilijk leven leiden. Haar oudste zoon is ook net naar Amerika vertrokken (even tussen haakjes: bijna iedereen heeft hier “the American dream”: want daar wordt je rijk)…
Beatriz staat nu elke morgen om 4 á 5 uur op, om aan het eten te beginnen voor de mannen, die ’s ochtends op de plantage gaan werken. Dan is ze de hele dag bezig met wassen, schoonmaken, voor de kinderen zorgen, op de plantage werken, koken enz… Zij mag geen affaire met een andere man beginnen, want iedereen houdt haar in de gaten, en er hoeft maar één persoon een telefoontje te plegen naar de VS, en ze weet zeker dat haar man nooit meer terugkomt. Dan is ze dus ook een deel van haar inkomen kwijt, want nu stuurt haar man nog geregeld geld op, zodat haar kinderen naar school kunnen…

Pfff… ik vind het maar erg ingewikkeld allemaal…
Na dit fijne, openhartige en rakende gesprek hebben we nog even de gitaar erbij gepakt, en de avond mooi afgesloten…
Om vervolgens tijdens een stortbui naar beneden te glibberen, en als verzopen moddermonsters in ons bedje te kruipen…
Het was een geweldige ervaring!