Diep... (18 juli)

Gisteren was ik een beetje gaar, i.v.m. diarree :S
Verder ook niet echt veel meer gedaan. We zijn van San Pedro Sula naar La Ceiba gereden, waar we ons tot woensdag zullen settelen. We hebben nog even gezwommen in de heerlijke (warme!) zee, maar… er gaat écht niets boven de Zeeuwse kust!!! ;)
Nja, verder een beetje sjago en moe geweest…
Laten we het maar gewoon op een baaldagje houden…

Vandaag was onze 1e dag dat we écht gesplitst in subgroepjes zouden gaan werken. Wij bleven in La Ceiba, bij het kantoor van PPJ; de andere 2 groepjes zijn naar Tocoa gegaan. Het was een ontiegelijk indrukwekkende dag!
Ik was er zo van onder de indruk, dat ik jullie in alles wil laten delen, maar let wel: het kan best een beetje lang worden. Dus: be prepared! ;)

Na een uur op een ‘translater’ gewacht te hebben, begon ons eerste gesprek met een groepje vrijwilligers (jongeren) uit de kerk, die preventiewerk deden bij PPJ, voor HIV/AIDS en Mara’s (jeugdbendes).
Deze jongeren gaan bijvoorbeeld de straat op, om doelgroepjongeren aan te spreken, en bij het project proberen te betrekken. Ook gaan ze naar scholen om kinderen voor te lichten over criminaliteit, HIV en AIDS. Deze vrijwilligers doen dit werk vanuit hun gedrevenheid te dienen, en te geloven in vrede en gerechtigheid. Hoe arm ze ook zijn, ze geloven tóch in God, want Hij geeft hen hoop en liefde. Deze jongeren willen dit geloof doorgeven aan mensen die het nóg slechter hebben…

Een groot probleem in H’duras, is het feit dat er niet over seksualiteit gepraat wordt. Niet in de familie, niet in de kerk, en zelfs op de scholen vind men het niet belangrijk om de kinderen voor te lichten. Met als gevolg dus, dat een heel groot aantal van de bevolking besmet is met HIV/AIDS, en dat er een heleboel tienermoeders zijn…

Door de ziekte AIDS mag er nu heel voorzichtig over seksualiteit gepraat worden. Een heel klein aantal ouders begint nu zachtjes aan ook over dit onderwerp te praten, met hun kinderen. Maar helaas is dit maar een heeel klein deel.

Vanuit de organisatie van PPJ was men in het begin wel bang om over het thema te praten, omdat het eigenlijk zo’n taboe was ; ze waren ook bang dat kinderen door de informatie juíst eerder aan seks zouden beginnen…
Om voorlichting te mogen geven in kerken, moest PPJ eerst met leiders van de kerk praten, om toestemming te krijgen om over dit ondw te mogen praten. Dit mocht alléén wanneer ze ook aan de jongeren zouden vertellen, niet gauw met seks te beginnen. PPJ geeft dus deze voorlichting door, maar mochten de jongeren niet wachten tot hun huwelijk, dan weten ze wat de gevolgen zijn…
Het is heel hard nodig, dat deze voorlichting gegeven wordt, want kinderen ‘doen vaak maar wat’. Ze weten in de meeste gevallen niet eens dat dit seks is.

Het geheim achter het stilzwijgen over seksualiteit, is dat er in de families zelf vaak een heleboel niet pluis is: Veel meisjes worden misbruikt door hun vader, stiefvader of broers (heeft ook weer te maken met de macho-cultuur die in dit land heerst).
Ook worden in arme gezinnen de 8-jarige dochters door hun moeder de straat op gestuurd, om hun lichaam te verkopen aan de mannen, en zo toch nog wat (weinig) geld te kunnen verdienen, om eten te kunnen kopen.
De mensen hebben natuurlijk ook wel door dat dit niet helemaal proper is, daarom wordt over het ondw helemaal niet gepraat…

PPJ gaat ’s avonds de straat op, om prostituees te kunnen helpen. Er is een wet die zegt dat een kind niet de prostitutie in mag; dus wanneer een kind door hen wordt gezien, wordt de moeder opgepakt, of wordt het hele gezin naar een educatief programma gebracht…

Deze kerkvrijwilligers willen zich écht inzetten voor de ander Dat ze dit werk doen, in de weinige vrije tijd die ze hebben, is omdat ze het in de eerste plaats voor God doen, en daarnaast zetten ze zich een stukje in voor zichzelf, en voor de maatschappij…
Kunnen wij soms best nog wel een voorbeeld aan nemen…